Nie tylko podczas topienia, ale także przy wyżarzania i lutowania platyny, należy chronić oczy specjalnymi okularami, podobnie jak przy spawaniu żelaza. Wymagane to jest ze względu na silne promieniowanie ultrafioletowe. Durze przyciemnienie osłon oczu wykorzystywanych przy topieniu, czyni je niezbyt przydatnymi przy lutowaniu.
Do topienia platyny wykorzystuje się tygle wykonane z wypalonego wapienia, szamoty albo kwarcu. Najlepszym materiałem jest w pełni suchy wapień, który należy przechowywać w pojemnikach całkowicie pozbawionych wilgoci. Platyna, topiona w kwarcowych tyglach nierzadko stapia się z odpryskami krzemionki, dając materiał kruchy, nieprzydatny do mechanicznego kształtowania.
Platyna topiona jest bez dodatku topników. Gąbkę platynową będącą rezultatem rafinacji, wpierw dobrze się wyżarza. Nie można jej przegrzewać, ponieważ wówczas wrze i pryska.
Czysta platyna ma gładką, czystą powierzchnię. Smugi uwidaczniające się na stopionej powierzchni oraz niebieskawe pary świadczą o jej zanieczyszczeniu. Aby otrzymać metal przydatny do dalszej obróbki, konieczne jest poddanie go rafinacji.
Duże ilości platyny topione są w tyglach. Topiąc platynę trzeba pamiętać, iż pochłania ona tlen z otoczenia, który jest następnie oddawany w trakcie jej stygnięcia. Dlatego też, by zapobiec pryskaniu i stratom metalu, w końcowej fazie topienia zmniejsza się dopływ tlenu do pistoletu gazowego, kończąc topienie z dużym nadmiarem gazu (wodoru).
Platyna odlewana jest do żelaznych wlewaków o wnętrzu zaoksydowanym oraz przetartym grafitem. Czasami stosuje się także formy wykonane z wypalonego wapienia.
Topiąc czyste odmiany platyny na wapieniu, trzeba zachować ostrożność, by topiąc ją płomieniem redukującym nie zanieczyścić jej wapniem. Redukcji tlenu wapniowego można całkowicie zapobiec, wykorzystując do topienia elektryczne piece indukcyjne. Jedynie ich zastosowanie gwarantuje uzyskanie platyny o zawartości wapnia w granicy 0,0001 %.
