Jest to metal o srebrzysto białawej barwie którego właściwości sytuują go pomiędzy cyną, a cynkiem. Został odkryty w 1817 roku.
W stanie czystym charakteryzuję się bardzo dużą odpornością na korozję, jest jednak mało odporny na działanie związków siarki. Powoli rozpuszcza się w kwasach, nie rozpuszcza się w zasadach. Posiada umiejętność wnikania w wierzchnią warstwę pokrytego nim metalu wytwarzając z nim swoisty stop. W temperaturach bliskich zeru bezwzględnemu wykazuje własności nadprzewodzące. Podgrzany pali się na powietrzu jasnym płomieniem, wydzielając tlenek kadmu. Kadm i jego związki są toksyczne i podobnie jak rtęć wykazują efekty kumulacyjne. Jest zazwyczaj pozyskiwany, jako produkt uboczny przy produkcji cynku. Rzadko tworzy własne minerały np. greenockit, występuje przeważnie, jako domieszka w siarczkach cynku, rtęci, ołowiu i miedzi.
Wykorzystywany jest, jako pokrycie elektrolityczne wyrobów stalowych dla ich ochrony przed działaniem wody. Toksyczne właściwości soli kadmu wykluczają jego stosownie do kadmowania naczyń i pojemników na żywność. Stopy kadmu używane są w odlewnictwie przedmiotów dekoracyjnych. Sporządza się z niego niskotopliwe luty, a w połączeniu z bizmutem daje stopy o niskiej temperaturze topnienia.
