Pirop

Kolor pochodzi od domieszek żelaza, bądź rzadziej chromu. Kryształy zawierające żelazo pod wpływem światła ultrafioletowego nie wykazują fluorescencji, odróżnia to je od podobnego do nich czerwonego spinelu. Występować mogą w nim wtrącenia apatytu, ilmenitu, pirotynu, pirytu, rutylu i sfalerytu. Okoliczność występowania piropu oznaczać może współistnienie skał diamentonośnych.

Niektóre kryształy wyróżniają się interesującymi efektami wizualnymi takimi jak zmiana koloru zależnie od oświetlenia. I tak, kamienie z Norwegii w świetle dziennym są fioletowe, natomiast w świetle sztucznym są czerwone. Kryształy z Tanzanii w świetle dziennym mają barwę zielonawoniebieską, a w sztucznym są szkarłatne.

Nazwa wywodzi się z greckiego słowa „piropos” tłumaczonego na podobny do ognia, co ma związek z czerwoną barwą minerału. Spotykana jest także jego różowa odmiana, pośrednia pomiędzy piropem i almandynem. Określa się ją słowem rodolit, pochodzącym od greckiego „rhodon”, nawiązującego do koloru róży.

Przez bardzo długi czas (około 500 lat), piropy pozyskiwano w znacznych ilościach w Czechach z aluwialnych żwirów i piasków rzecznych. Nosiły one nazwę czeskich granatów lub czeskich kamieni. Poza Czerechami złoża występują w Argentynie, Australii, Birmie, Brazylii, Nigerii, RPA, Tanzanii, Rosji i na Madagaskarze. W Polsce spotykany w Górach Sowich, Sudetach i niekiedy w Tatrach.

Rzadko przekraczają masę 1 - 2 karatów, okazy bez skaz występują niezbyt często, a za czyste uważa się kamienie ciemne. Cięte są zazwyczaj szlifem fasetkowym.

Pomylić go można z almandynem, rubinem, spinelem i turmalinem. Wykonuje się jego imitacje z czerwonego szkła.