Rysunek poniżej przedstawia zapięcie typu bigiel angielski wykorzystujące zatrzask zaciskowy sprężynowy. Składa się on z ruchomego ramienia zatrzaskującego się na drucie przytwierdzonym bezpośrednio do elementu ozdobnego bądź bazy kolczyka. Ruchome ramie wyposażono w tym rozwiązaniu w dodatkowy podłużny profil zakończony z obu stron otworami. Ruch zamykający powoduje rozciągnięcie się wzdłuż łuku ruchomego ramienia, drutu zespolonego z kolczykiem i wprowadzenie go do otworu w profilu powodując jego zatrzaśnięcie
Na kolejnym rysunku pokazane zostało zapięcie stosowane do kolczyków zbudowanych z korpusu o kształcie okrągłym, owalny lub podobnym. Dwa górne końce zapięcia znajdują się w sąsiedztwie i połączone są ze sobą przez ramie zawiasowe, przechodzące przez ucho użytkownika. Ramię to wykonane z metalu, mocowane jest na jednym końcu korpusu kolczyka do „U” kształtnego wspornika za pomocą sworznia. Przechodzi on przez otwory wykonane we wsporniku, tworząc w ten sposób zawias. Na drugim końcu korpusu kolczyka, przymocowane jest klamra z nacięciem w którym ramie zawiasowe zatrzaskuje się pod wpływem nacisku.
Następny rysunek ukazuje zapięcie wykorzystujące haczykowato zgięty drut, czyli rodzaj tzw. bigli angielskich. Do bazy kolczyka z tyłu przylutowany jest sprężynujący przegub, wykonany z drutu w kształcie otwartego ogniwa zaopatrzonego w wypustki. Od góry przytwierdzany jest zawias z ruchomym ramieniem z drutu w kształcie haka, przechodzący przez ucho. Pod wpływem siły, drut przełożony przez ucho wciskany jest w zaczep na tylnej części bazy, zabezpieczając tym sposobem kolczyk przed wypadnięciem.
Poniższy rysunek ilustruje zapięcie dla kolczyków wykonanych w formie owalnie zakrzywionej o górnej i dolnej części ozdobnej połączonych ze sobą u dołu zawiasem. W górnej części z jednej strony kolczyka zamontowany jest języczek zatrzaskowy mający krzywiznę taką jak zewnętrzna krzywizna kolczyka. Zakończony on jest trójkątnym ostrokątnym występem. W drugiej górnej części kolczyka wykonane jest prostokątne wcięcie w które to, w czasie zamykania wsuwa się języczek zatrzaskowy i jest w nim przytrzymywany. Powierzchnia czołowa języczka po przejściu przez wycięcie ma krzywiznę zgodną z kształtem zewnętrznego zakrzywienia górnej części kolczyka. Rysunek oznaczony literą „B” przedstawia trochę inne rozwiązanie zapięcie dla kolczyków wykonanych z dwóch pół-obręczy przegubowo połączonych na dole w którym to, po założeniu na ucho zaczep mocujący zapięcie jest niewidoczny.
Kolejny rysunek przybliża zapięcie kolczyków w formie sztyftu. Jest ono w praktyce podłużnym pręcikiem, czy też drucikiem metalu o grubości około 1 mm. Łączy się go z elementem ozdobnym kolczyka za pomocą lutowania tak, by przechodził on przez przebity otwór w płatku ucha, a element dekoracyjny stykał się z zewnętrzną powierzchnią płatka użytkownika. Sztyft ma delikatnie zaokrąglony jeden koniec przeznaczony do przekładania przez otwór ucha, a drugi przeciwległy przystosowany do podłączenia elementu ozdobnego. W celu uniknięcia zakażenia ucha, jest on zazwyczaj wykonany z metalu szlachetnego takiego jak srebro lub złoto. Pręcik może mieć na swoim obwodzie w niewielkiej odległości od zaokrąglonego końca jedno, bądź kilka zagłębień, odsuniętych od siebie. Wgłębienia te umożliwiają stopniowanie głębokości zapięcia, zależnie od grubości płatka ucha. Element przesuwny tj. baranek, jest przystosowany do ciernego oraz sprężystego łączenia się ze sztyftem. Wykonany jest zazwyczaj z dowolnego, odpowiednio sprężystego metalu. Ma on postać cienkiej blaszki o przeciwległe zwiniętych końcach, rozwierających się sprężyście z otworem pośrodku, przeznaczonym do wprowadzania sztyftu.
Załączony poniżej rysunek obrazuje zapięcie zaciskowe śrubowe. Wykonuje się je w postaci „U” kształtnie wygiętego sprężystego ramienia, zaopatrzonego w śrubowy zatrzask. Dostosowane jest ono do wyginania się w kierunku, do elementu ozdobnego i z powrotem, do początkowego położenia. Element śrubowy współdziałający z pionowym ramieniem mocowanym do części dekoracyjnej, służy także do regulacji siły docisku zapięcia do płatka ucha.
Ostatni rysunek prezentuje zapięcie zaciskowe magnetyczne. Zawiera ono parę magnesów stałych. Jeden z nich umieszczony jest w elemencie dekoracyjnym kolczyka, przykładanym do przedniej części ucha. Drugi niezależny od pierwszego, umieszczony jest na tylnej stronie ucha. Elementy magnetyczne na wskutek ich wzajemnego przyciągania magnetycznego, skutecznie utrzymują kolczyk na uchu. Zapięcia tego typu podobnie jak klipsy, nie wymagają przekuwania uszu i mogą być także wykorzystywane w innych rodzajach ozdób.
