Poza Koreą stosowana była także w Japonii i Chinach. Metodą tą ozdabiano oprócz przedmiotów wykonanych ze srebra także te sporządzone ze stopów żelaza, miedzi oraz złota. Zdobienie za pomocą czystego złota, przedmiotów wykonanych ze stopów złota o innym kolorze, takim jak np. białe złoto palladowe, wykorzystywało do nadania efektu dekoracyjnego, odmienność koloru standardowego złota od barwnych stopów złota.
Technika Keum-Boo wykorzystuje fakt, iż czyste złoto oraz srebro mają zbliżona strukturę atomową. Zatem przenikanie międzycząsteczkowe na granicy powierzchni pomiędzy tymi metalami, po stworzeniu sprzyjających mu warunków zachodzi bardzo szybko. Powoduje to, że mają one duży potencjał do spajania się. Właściwość ta jest zasadniczą różnicą pomiędzy techniką Keum-Boo, a technikami pozłotniczymi wykorzystującymi kleje do łączenia złota z podłożem. Użycie temperatury w granicach od 260 do 370oC i ciśnienia, uzyskiwanego polerowaniem za pomocą metalowego gładzika o doskonale wypolerowanej powierzchni roboczej, wytwarza zjawisko dyfuzji. Daje ono trwałe złocenie mechaniczne w temperaturze dużo niższej od temperatury niezbędnej do lutowania obu metali.
