Emalia pokrywając całą powierzchnie przedmiotu, czyni metal niewidocznym i nie spełnia on wówczas ozdobnej roli. W wyrobach jubilerskich, jako podłoże stosowane jest złoto lub srebro, a nakłada się barwne emalie przezroczyste, bądź białą półprzezroczystą akcentującą barwę złota, mówimy wówczas o technice emalierskiej wypukłego reliefu (en relief).
Emalia reliefowa
Miejscem narodzin emalii reliefowej były XIV wieczne Włochy, skąd też rozpowszechniła się po całej Europie. Wyrób lub jego części rzeźbione są metodą grawerowania bądź wytłaczania i następnie pokrywany przezroczystą lub półprzezroczystą emalią.
Dużym walorem tej techniki jest gra barw przezroczystej lub półprzezroczystej emalii naniesionej na niewysoki relief, rzeźbiony w metalu tak by nawet najwyższe jego punkty zakrywała emalia. Osiągamy w ten sposób przeświecanie rzeźbionej powierzchni przez emalię. Im wycinek rzeźby jest wyższy, tym mocniej prześwieca i jest lepiej widoczny dając grę światłocieni, niby pogłębiających deseń.
Techniką tą czasami nakłada się na powierzchnie metalu przezroczystą emalie, uzyskując miraż kamienia szlachetnego oprawionego w metal.
Emalia z nakładkami metalowymi
Technika emalii z nakładkami metalowymi jest to technika już w praktyce zapomniana i obecnie posługuje się nią wąskie grono emalierów.
Podłożem do zdobienia wyrobów są zazwyczaj cienkie blaszki wykonane z miedzi, a niekiedy ze srebra w formie płaskiej – wycinanej z blachy lub przestrzennej, uzyskiwanej metodą cyzelowania bądź wytłaczania. Na półwyrób nanoszono z dwóch stron emalię błękitną, niebieską, białą, zieloną, a także żółtą. Niekiedy do nakładania używano dwóch kolorów pokrywając np. większą część powierzchni wyrobu białą emalią uzupełnianą następnie zieloną.
Do rozgraniczenia kolorów niestosowano żadnych metalowych separatorów. Wrób pokrywano emalią i wypalano kilkakrotnie, aż do otrzymania płaskiej i gładkiej podobnej do porcelany powierzchni. Kolejną czynnością było wytłoczenie z cienkiej foli srebrnej bądź miedzianej niekiedy pozłacanej lub posrebrzanej, stalowymi matrycami reliefowych wzorów, które były równocześnie wzdłuż obrysu, odcinane od foli. Tak przygotowany relief układano na wyrób i ogrzewano, aż do uzyskania temperatury topnienia emalii. Powodowało to wtapianie się metalowych zdobień. Niekiedy dodatkowo po wypaleniu cały wyrób pokrywano przezroczystą niskotopliwą emalią i powtórnie wypalano. Wówczas to metalowe zdobienia zatapiały się pod powierzchnię emalii, lekko przeświecając przez nią.
