Jego twardości wynosi od 6 do 6,5 w sakli Mohsa, gęstości od 2,65 do 2,75 g/cm3. Jest przezroczysty do nieprzezroczystego, ciemnoszary, szaroczarny bywa także bezbarwny, brązowy, zielony, albo czerwony. Jest także obdarzony pleochroizmem tj. wielobarwnością, uzależnioną od polaryzacji światła przechodzącego przez kamień. Cechuje się zjawiskiem fluorescencji w żółtawe pasy. Wyróżnia się metaliczną o lśniących odcieniach grą barw27-33, podobną do pawich piór. Zjawisko to jest swoistym typem iryzacji (znanym jako schillerescencja), nazywanym w odniesieniu do tego kamienia – labradoryzacją. Ma połysk szklisty i jest wrażliwy na nacisk. Spotykane są w nim liczne inkluzje w postaci wrostków cyrkonu, hematytu, ilmenitu, magnetytu i rutylu (to one są odpowiedzialne za zabarwienie oraz specyficzne efekty wizualne labradoru).
Nazwa tego minerału pochodzi od półwyspu Labrador położonego w kanadyjskiej prowincji Nowa Fundlandia, gdzie znajdywany jest w znacznych ilościach. Opisany i nazwany został po raz pierwszy w 1780 roku.
Labrador to ceniony kamień ozdobny wykorzystywany w rzeźbiarstwie oraz jubilerstwie, szlifowany jest wówczas najczęściej szlifem kaboszonowym lub fasetowym.
Jego złoża występują w Finlandii, Kanadzie, Australii, Meksyku, Rosji, USA i na Madagaskarze. W Polsce spotykany na Dolnym Śląsku w okolicach Nowej Rudy i Sobótki. Handlowa nazwa labradoru z Finlandii to spektrolit, a madagarskim kamieniem księżycowym określane są prawie przezroczyste o silnie niebieskim poblasku kamienie księżycowe z Madagaskaru.