Jego łacińska nazwa to „lapis obsidianus”. Określenie to użyte zostało pierwszy raz przez Teofrasta z Eresos (greckiego uczonego, filozofa i przyjaciel Arystotelesa, w badaniach koncentrował się na filozofii przyrody) w 320 r p.n.e., jego zdaniem rodowód tego miana bierze się od; imienia Obsiusza (Rzymianina), odkrywcy tej skały lub plemienia Obsius, żyjącego kiedyś na obszarze współczesnej Etiopii.
Obsydian dający bardzo ostre i twarde krawędzie odłupków, znany jest już od prehistorycznych czasów, kiedy to wykorzystywano go m.in. do wyrobu amuletów i naszyjników. W Mezopotamii wyrabiano z niego narzędzia, broń, rzeźby i ozdoby. Aztekowie, a także Majowie, bardzo go cenili i stosowali do produkcji rytualnych noży, grotów strzał oraz zwierciadeł.
Obecnie jest to kamień poszukiwany przez kolekcjonerów. Używany także jako dekoracyjny, ozdobny i w jubilerstwie. Popularny surowiec rzeźbiarski. Występuje w wielu odmianach w których inkluzje błyszczących kryształów nadają mu migotliwość złotą – złoty obsydian, albo srebrną – srebrny obsydian. Okazy z szarobiałymi kulistymi wrostkami krystobalitu noszą handlową nazwę, obsydianu śniegowego. Znane są także jego odmiany takie jak;
- onyksowy, o podobnych jak w onyksie naprzemiennie występują przeplatających się kolorach ciemnych i jaśniejszych,
- falisty, z wyraźnie obserwowanymi pofałdowanymi wstęgami i smugami (pozyskiwany głównie w Meksyku),
- tęczowy (iryzujący), posiada efekty wizualne zbliżone wyglądem do plam po benzynie lub na bańkach mydlanych,
- kwitnący, nad wyraz zbliżony do śnieżnego (wydobywany w Nevadzie),
- połyskliwy, o metalicznym odblasku spowodowanym pęcherzykami powietrza.
Złoża obsydianu spotykane są na obszarze Ekwadoru, Meksyku, USA, Indonezji, Japonii, Islandii i Włoch. W Polsce spotykany na Górnym Śląsku.
Pomylić go można np. z gagatem, hematytem, piroluzytem czy wolframitem.
