Są one zazwyczaj kruche tj. wrażliwe na nacisk, niewrażliwe na działanie chemicznych środków stosowanych w gospodarstwie domowym. Mają żywy szklisty połysk. Powszechnie stosowanym sposobem ich obróbki jest szlif schodkowy. Odmiany barwne w handlu określane są berylami z dodatkowym przymiotnikiem oznaczającymi kolor np. beryl zielony czy beryl złoty. Do tej grupy zaliczane są także te niżej wymienione kamienie.
Pozostałe kamienie z grupy beryli
Poza wcześniej omówionymi kryształami do grupy beryli zalicza się także inne kamienie cechujące się barwą żółtą, żółtozieloną, różową bądź będące bezbarwne, o wardość od 7,75 do 8 w sakli Mohsa, gęstość od 2,66 do 2,87 g/cm3, przezroczyste do nieprzezroczystych.
Bixbit
Bixbit bądź biksbit nazywany także „czerwonym berylem”, „czerwonym szmaragdem” lub „szkarłatnym szmaragdem” o barwie agrestowej czerwieni, różowoczerwonej, pomarańczowoczerwonej, czerwonej do fioletowego, ma połysk szklisty.
Często traktowany jako samodzielna odmiana, spotykany w USA oraz podobno w Meksyku. Jego twardość w skali Mohsa wynosi od 7,5 do 8, sklad chemiczny to Be3(AlMn)2Si6O18, a gęstość 2,65 do 2,75 g/cm3.
Po raz pierwszy opisano go w 1904 roku, a jego nazwa (nadana przez niemieckiego mineraloga Alfreda Epplera) wzięła się od nazwiska znanego mineraloga Maynarda Bixby. Występuje niezwykle rzadko i wydobywany jest tylko w trzech kopalniach. Ceny które osiągają te kamienie przewyższają te, które są otrzymywane za szmaragdy będące wszak również berylami.
Kryształy są niewielkich rozmiarów, najczęściej nie większe niż 2 karaty. Do okazów o wysokiej jakości zalicza się te o pięknej malinowej barwie i bez widocznych gołym okiem inkluzji. Bywa szlifowany fasetkowo i kaboszonowo.
Beryl złoty
Beryl złoty, beryl złocisty o barwie od cytrynowożółtej do złotożółtej z rzadkimi inkluzjami, odbarwiający się w temperaturze 250oC.
Zawiera śladowe domieszki tlenku uranu (wykazuje się nieznaczną promieniotwórczość) nadającą mu złocistożółtą barwę. Kryształy o zabarwieniu żółtym, iżółtozłocistym pod wpływem promieniowania ultrafioletowego wykazują niebieską fluorescencję.
Występuje w Namibii, Nigerii, Sri Lance, Zimbabwe i na Madagaskarze. Znajdywane są najczęściej kamienie o masie nieprzekraczającej 5 karatów. Największy znaleziony okaz ma masę 135.5 karata i przechowywany jest w Instytucie Smithsonian w Waszyngtonie.
Heliodor
Heliodor, o kolorze jasnożółto-zielonym, niekiedy nieuważany za samodzielną grupę, został odkryty w 1910 r. w Namibii.
Kamienie o żółtym oraz zielonożółtym odcieniu praktycznie są nie do odróżnienia od beryla złotego i zaliczane są do nich jako okazy o słabej barwie. Spotykany jest w Namibii, Brazylii i na Madagaskarze.
Odcień zielonkawożółty zawdzięczają pewnej zawartości żelaza. Nazwa heliodor pochodzi od dwóch greckich słów: „helios” - słońce i „dore”, co oznacza złocisty, jasnożółty.
Masa kamieni obrobionych wynosi zazwyczaj od 3 do 5 karata, okazy większe spotykane są sporadyczne. W British Museum (Londyn) znajduje się kamień oszlifowany o masie 82,3 karata, a w Royal Ontario Museum (Toronto) cięty schodkowo kryształ o masie 78,8 karata.
Goshenit
Goshenit, bezbarwny kamień znajdywany w USA, Rosji, Meksyku, Kanadzie, Chinach i Brazylii. Nazwa pochodzi od miejsca jego występowania tj. Goshen w USA.
Po oszlifowaniu i podłożeniu pod niego srebrnej bądź zielonej metalizowanej foli wykorzystywany jest jako imitacja diamentu lub szmaragdu. Posiada ciekło-gazowe inkluzje o nieregularnych kształtach lub w postaci rurek ułożonych równolegle wzdłuż ścian słupa.
Bezbarwny beryl był niegdyś używany w szkłach do okularów. Jest prześwitujący do przeźroczystego i ma kolor biały lub jest przeźroczysty.
Morganit
Morganit nazywany inaczej worobiewit, o barwie subtelnej różowej do fioletowej i łososiowej z rzadkimi inkluzjami. Zabarwienie kryształów pochodzi od domieszek cezu, litu, rubidu i manganu.
Odkryty został w 1911 r. w okręgu San Diego w Kalifornii (USA). Nazwa pochodzi od nazwiska kolekcjonera minerałów J.P. Morgana, natomiast nazwa worobiewit wzięła się od nazwiska rosyjskiego mineraloga W.I. Worobiewa.
Zdarzają się w jego wnętrzu inkluzje w formie wrostków, zwykle jedno lub dwufazowych oraz liczne wrostki biotytu, muskowitu, pirytu i rutylu (dające efekt kociego oka).
Największe kolekcjonerskie okazy osiągają masę około 5 kg, a kryształy jubilerskie zazwyczaj mniej więcej 5 karatów. Znajdowany jest w Afganistanie, Brazylii, Chinach, USA, Mozambiku, Namibii, Zimbabwe oraz na Madagaskarze.
Po podgrzaniu do około 400oC, można polepszyć barwę okazów gorszej jakości.
Ponieważ kryształy z grupy beryli wyróżniają się duża ilością barwnych odmian, można je pomylić z bardzo wieloma kamieniami szlachetnymi.
Kamienie o zabarwieniu zielonkawym po podgrzaniu do temperatury od 400 do 500oC zmieniają kolor na niebieski, taki jak akwamarynu.
Odróżnienie zielonego berylu od szmaragdu jest bardzo trudne, a gołym okiem wręcz niemożliwe dlatego też przyjęto, iż zielone beryle zabarwione chromem każdorazowo traktuje się jak szmaragdy.
