Podstawową częścią składową tego zapięcia jest języczek zatrzaskowy, wsuwany w obudowę o kształcie wydłużonego prostopadłościanu. Stąd też przez skojarzenie z zamykaniem szuflady, bierze się nazwa tego rozwiązania. Bardzo często dla wygody użytkowania języczek zatrzaskowy zaopatrywany jest w spust, przybierający różnorodne formy. Umożliwia on łatwe chwycenie paznokciem czy opuszkiem palca i naciśnięcie języczka w celu blokowania lub otwarcia zapięcia. Istnieje bardzo wiele odmian oraz sposobów wykonania zapięcia szufladkowego.
Pierwszym etapem jest przygotowania prostopadłościennej obudowy. Wykonuje się ją z prostokątnej ramki z giętego, cienkiego na np. 0,5 mm paska blachy, stanowiącego ścianki boczne konstrukcji. Następnie otrzymaną ramkę, zamyka się lutując, od spodu i góry prostokątne kawałki blachy (o tej samej grubości, co ścianki)29-2.
Ścianki powinny mieć wysokość umożliwiającą wprowadzenie języczka zatrzaskowego oraz w razie konieczności nadanie zapięciu krzywizny dostosowanej do nadgarstka. Należy pamiętać o zasadzie, iż w trakcie lutowania zamkniętych form, koniecznym jest wykonanie w mało widocznym miejscu, niewielkiego otworka lub delikatnego nacięcia. Zabieg ten zapobiega ewentualnym deformacjom lutowanego elementu. Otwór taki wywierca się w miejscu przewidzianym na wycięcie w następnym etapie wpustu pod gniazdo języczka. Po zlutowaniu prostopadłościennej obudowy należy wyciąć w niej lukę, nieco odsuniętą od dolnej części obudowy, wyglądem dopasowaną do kształtu języczka, która pozwoli mu w niej się ciasno ślizgać. W górnej części obudowy wykonuje się wcięcie umożliwiające wsunięcie oraz operowanie spustem.
Języczek zatrzaskowy podobnie jak obudowę daje się także wykonać na wiele sposobów. Jednym z nich jest wykonanie go z wyciętego i dopasowanego rozmiarem do przygotowanego w prostopadłościanie gniazda, cienkiego zgiętego paska blachy. Składa się go uderzeniami małego motaka na pół, po kątem, tak by uzyskać podobną do klina szufladkę. Następnie utwardza, jednak należy uważać, by języczek zachował sprężystość umożliwiającą po lekkim jego ugięciu otwarcie zablokowanego zapięcie.
Inną metodą jest wykonanie języczka z dwóch pasków blachy, znitowanych ze sobą na jednym z końców. Do górnej części języczka na jego końcu przylutowuje się spust, służący do blokowania i otwierania zapięcie.
Pomocnym elementem takiego zapięcia, zwiększające bezpieczeństwo jego użytkowania, są zabezpieczenia przed przypadkowym otwarciem. Najprostszym takim rozwiązaniem jest przylutowanie do obudowy i języczka dodatkowych metalowych elementów o różnorakich formach, takich jak spinki, trzpienie czy haki.
Umiejętność sporządzania zapięć szufladkowych można z powodzeniem wykorzystać do wykonania zapięcia w tzw. biżuterii dmuchanej, czyli mającej wygląd masywnych oraz ciężkich np. odlewanych wyrobów, a będących w rzeczywistości pustymi w środku i wykonanymi z cienkich blach. Wówczas gniazdo języczka wykonuje się w jednej części, natomiast sam języczek zatrzaskowy lutuje do drugiej części wyrobu.