Wygląd ten można poprawić poprzez ich dalszą obróbkę wykańczającą metodami ręcznymi lub mechanicznymi. Tematyce obróbki wykańczającej poświęciłem rozdział w dziale poświęconym technikom złotniczo-jubilerskim.
Materiały potrzebne na tym etapie to narzędzia do polerowania, substancje do barwienia, impregnaty, środki ochrony osobistej.
Polerowanie
Wyrobom można nadać błyszczącą i gładka powierzchnie szlifując oraz polerując je ręcznie lub mechanicznie za pomocą elektronarzędzi takich jak mini szlifierki. Gdy w czasie polerowania warstwa miedzi łuszczy się lub kruszy, oznacza to, że na katodzie nie powstała wystarczająco gruba powłoka. Przedmiot taki przebywał zbyt krótko w kąpieli galwanicznej i należało, by powtórzyć proces miedziowania tego wyrobu.
Po wypolerowaniu, aby zachować ładną błyszczącą powierzchnie przedmiotu można ją zabezpieczyć za pomocą jednego z wcześniej opisanych preparatów używanych do impregnacji lub okresowo czyść i polerować surową miedź, gdy wystąpi jej matowienie.
Barwienie i patynowanie
Powierzchniom miedzianym poza typową czerwoną barwą właściwą temu metalowi można nadać różne barwy. Efekty takie uzyskuje się na drodze barwienia chemicznego, galwanicznego lub mechanicznego tj. lakierowaniem. Metody barwienia metali zostały przeze mnie opisane nieco szerzej w dziale poświęconym technikom złotniczo-jubilerskim.
Wyrób pomiedziowany można poddać zabiegowi patynowania, oksydowania lub postarzania. Dość popularnym środkiem do wykonania tych zabiegów jest wątroba siarczana, o której można poczytać w dziale poświęconym związkom i substancjom chemicznym używanym w artystycznej obróbce metali. Substancja ta jest do kupienia w postaci żelu lub proszku. Stosuje się ją jako kąpiel po wymieszaniu z gorącą wodą. Wstępnie ogrzany wyrób zanurza się w roztworze i zależnie od temperatury płynu oraz czasu kąpieli można uzyskać odcienie niebieskie, czerwone, żółte, różowe, tęczowe, srebrzyste lub ciemno czarne. Po pracy przedmiot płucze się pod zimną bieżącą wodą, a resztki roztworu neutralizuje sodą oczyszczoną.
Kolory czerwony, niebieski i fioletowy można uzyskać przez ostrożne potraktowanie wyrobu płomieniem jubilerskiego palnika gazowego. Trzeba jednakże zachować szczególną ostrożność przy przedmiotach o dość cienkiej powłoce miedzianej. W przypadku gdy wyroby są w środku puste lub mają substancje organiczne, zaleca się wykonanie w mało widocznym miejscu, niewielkiego otworka do odprowadzania pary wodnej i wypalonych cząstek materiałów organicznych. Aby zachować wytworzoną barwę, gotowy przedmiot zabezpiecza się nakładając powłokę ochronną.
Kolejnym sposobem barwienia jest użycie lakierów pigmentowych, które mogą zabarwić metal na niemal dowolny kolor. Do ich nanoszenia stosować da się pędzle lub metody natryskowe, a do zapewnienia dłuższego utrzymania koloru, dodatkowo można przedmiot pokryć lakierem bezbarwnym.
Podczas pracy z chemicznymi substancjami zawsze pamiętaj, by pracować w dobrze wentylowanych pomieszczeniach z dala od dzieci i zwierząt oraz nie zapominaj o noszeniu rękawic, okularów i masek ochronnych.
Przedmioty miedziane wystawiony na działanie wilgoci, naturalnych czynników atmosferycznych, kosmetyków, a także na wskutek kontaktu z potem i tłuszczem z ludzkiej skóry pokrywają się zielonym nalotem tj. patyną. Naturalnemu utlenianiu i matowieniu miedzi można w dużym stopniu zapobiegać wytwarzając na metalu za pomocą opisanych wcześniej impregnatów powłoki ochronne. Przykładem takiego zabezpieczenia jest bezbarwny lakier do paznokci. Powstawaniu nalotu przeciwdziała także unikanie noszenia miedzianej biżuterii pod prysznicem, na basenie, na plaży lub podczas snu. Gdy pojawi się niepożądane naturalne utlenianie lub zmatowienie miedzi można je stosunkowo łatwo usunąć, przez polerowanie całego przedmiotu lub miejscowo obszarów zanieczyszczonych.
