Wsród przedmiotów poddawanych zabiegowi elektroformowania miedzią bardzo często znajdują się różnorakie obiekty pochodzenia organicznego, które nalży w sposób właściwy przygotować do miedziowania.
Materiały potrzebne to; książki (najlepiej stare już nieprzydatne) do prasowania i suszenia liści, żelazko, pergamin, gliceryna roślinna, piasek kwarcowy, soda oczyszczona, ług, piekarnik oraz pojemniki najlepiej zamykane.
Suszenie
Materiały organiczne przed poddaniem ich miedziowaniu muszą być całkowicie wysuszone. Zapobiegnie to ich deformacji w procesie więdnięcia, a także gniciu we wnętrzu gotowego projektu.
Najprostszym sposobem suszenia liści jest prasowanie w książce. Dla wzmocnienia nacisku, książkę zaciska się zawiązując wokół niej pasek lub paski oraz dodatkowo obciąża od góry. Po tygodniu bądź dwóch tak przygotowywane liście mogą być wykorzystywane w naszej pracy.
Wysuszone już na płasko liście, na wskutek wilgoci w powietrzu ponownie zaczynają się wybrzuszać. Aby przerwać to zjawisko można je przeprasować żelazkiem ustawionym na niską temperaturę umieszczając liście między dwoma arkuszami pergaminu co zapobiegnie ich przypaleniu.
Można także do zachowania kształtu świeżych liści lub kwiatów użyć piasku kwarcowego. Dno pojemnika wsypujemy piaskiem kwarcowego, wkładamy przedmioty które mają być zakonserwowane i następnie dosypujemy piasku, aż do całkowitego ich przykrycia, a pojemnik szczelnie zamykamy przykrywką bądź folią. Zabieg po upływie około 3 do 5 dni jest zakończony. Używając rękawiczek ochronnych oraz maski przeciwpyłowej, ostrożnie wyjmujemy przedmioty z piasku kwarcowego i oczyszczamy je. Tak zakonserwowane okazy, aż do chwili ich użycia przechowywać należy w hermetycznej plastikowej torbie lub pojemniku. Piasek kwarcowy można wielokrotnie używać.
Konserwacja w glicerynie roślinnej
Gdy materiały organiczne muszą zachować swoją elastyczność, wówczas do ich konserwacji stosuje się glicerynę roślinną.
Namaczamy takie przedmioty w roztworze sporządzonym z gliceryny rośniej rozcieńczonej w ciepłej wodzie w stosunku 1 do 1. Po upewnieniu się, że przedmioty są całkowicie zanurzone w cieczy, zamykamy pokrywę pojemnika.
Proces namaczania trwa od kilku dni do kilku tygodni. Co jakiś czas kontrolujemy przebieg procesu, sprawdzając czy nasze okazy już się nie kruszą i są odpowiednio miękkie. Po wyjęciu przedmiotów z pojemnika starannie je płuczemy i osuszamy (gdy jest taka potrzeby, spłaszczamy). Gotowe materiały przetrzymujemy dopóki nie będą potrzebne w szczelnej plastikowej torbie. Roztwór gliceryny może odbarwić się, ale daje się go przechowywać i powtórnie wykorzystać.
Suszenie w piekarniku
Do usuwania wilgoci ze świeżych żołędzi, szyszek, drewna czy tym podobnych innych przedmiotów można zastosować domowy piekarnik. Suszymy je układając na płaskiej blasze w niskiej temperaturze w przedziale od 77oC do 93oC, przez około dwie godziny lub do momentu odparowania całej wilgoci.
Gdy suszy sie żołędzie, dobrze jest po ich wysuszeniu przykleić szypułkę, ponieważ ma ona skłonność do dość łatwego odpadania podczas dalszej pracy.
Szkieletowanie liści
Bardzo efektowne wrażenie daje wyeksponowanie unerwienia liścia czyli tzw. szkieletowanie.
Uzyskuje się to przez ich gotowanie w sodzie oczyszczonej. Proces ten usuwa blaszkę liścia eksponując jego strukturę szkieletową, która nadaje mu koronkowy, czy też filigranowy wygląd. Do tego zabiegu najlepiej nadają się świeże liście, a jego przebieg jest następujący;
¾ szklanki sody oczyszczonej wyprażamy w temperaturze około 200 do 220oC przez około pół godziny, co powoduje jej przemianę w sodę kalcynowaną (sodę do prania).
Zagotuj dwie szklanki wody, dodaj przygotowaną sodę do prania, wymieszaj i doprowadź roztwór do wrzenia.
Dodaj do wrzącego płynu liście, gotuj na wolnym ogniu przez około 1,5 godziny, dolewając w razie potrzeby wody.
Odcedź, delikatnie spłucz wodą i za pomocą np. szczoteczki do zębów oraz czystej wody ostrożnie usuń, gdy jest to konieczne z obu stron, rozmiękczoną blaszkę liścia, odsłaniając strukturę szkieletową. Następnie osusz papierowym ręcznikiem i spłaszcz w książce lub zakonserwuj stosując glicerynę rośliną.
Zdjęcie. Szkieletowanie liści.
Poza opisanym powyżej sposobem istnieje jeszcze co najmniej kilka metod na szkieletowanie liści. Poniżej przedstawiam jedną z nich.
Gdy opadłe liście leżą na ziemi i rozpoczął się już proces rozkładu tkanek, zbieramy je, rozkładamy na gołej ziemi i często polewamy wodą (zabezpieczmy je także przed wiatrem).
Kiedy pierwszy liść zacznie odsłaniać swój szkielet zbieramy je wszystkie i namaczamy przez kilka dni w wodzie.
Zbiera i przenosi się liście pod prysznic lub do wanny, następnie silnym strumieniem dokładnie wypłucz miękkie tkanki, które bez większych trudności powinny oddzielić się z liści.
Gdy odsłonimy już brunatny szkielet liścia zanurzamy go w wodzie z dodatkiem chlorowego wybielacza, który wybieli szkielet.
Wybielacz spłukujemy wodą, szkielet osuszamy i rozprostowujemy między kartkami książki.
Pokrywając szkielet liścia farbą przewodzącą, dobrze jest co jakiś czas podnosić go podczas malowania i osuszyć, co ułatwi otrzymanie efektownego filigranowego wyglądu.
Zamiast sody można przygotować roztwór z jednej szklanki ługu zmieszanego z dwoma szklankami wody, co da w rezultacie bardziej wytrzymałe liście i skróci czas ich przygotowania.
Gdy nie zależy nam zbytnio na czasie, gotując liście przez około 10 godzin w dowolnej opisanej wcześnie mieszance, po spłukaniu oraz namaczaniu w pojemniku z wodą przez tydzień, otrzymamy wygląd bardziej naturalnie zbutwiałego liścia.
