Powłoki metalowe można podzielić ze względu na ich trwałość oraz sposób powstawania korozji.
- Powłoki anodowe – protektorowe w których to, potencjał elektrochemiczny powłoki jest mniejszy od potencjału metalu pokrywanego. Korozji elektrochemicznej w układzie metal – protektor, to protektor poddaje się powoli działaniu korozji. Ochrania on tym samym metalowy materiał przedmiotu zarówno przed uszkodzeniami mechanicznymi, jak i elektrochemicznymi. Powłoki anodowe są bardzo trwałe, zachowują swe zdolności ochronne nawet w sytuacji ich zarysowania lub nawet częściowego zerwania, aż do podłoża. Ich przykłady dla stopów żelaza to powłoki cynkowe i kadmowe.
- Powłoki katodowe cechują się większym potencjałem elektrochemicznym niż metal z którego wytworzono przedmiot okrywany tą powłoką. Chronią one wyroby pod względem mechanicznym i elektrochemicznym ale tylko pod warunkiem, że są absolutnie szczelne. Wówczas to odcinają chroniony metal od kontaktu z czynnikami powodującymi korozję. Uszkodzenie powłoki katodowej znosi nie tylko właściwości ochronne, a wręcz przyśpiesza działanie korozji na metal. Przyczyną tego jest wytworzenie się pary galwanicznej z powłoką katodową. Przykładami powłok katodowych dla stopów żelaza jest miedź, cyna, nikiel, srebro i złoto.
Metalowe warstwy dekoracyjno-ochronne mogą być nanoszone na zimno, gorąco lub galwanicznie. W rozdziale tym zajmiemy się dwiema pierwszymi metodami natomiast powłoki galwaniczne będą opisane odrębnie.
Powłoki niemetalowe spełniają takie same zadania jak powłoki metalowe tj. ochronne oraz ozdobne. Zaliczamy do nich lakiery, farby oraz emalie. Głównymi ich zaletami są łatwość stosowania, zadowalająca wytrzymałość i niski koszt, zaś najistotniejsze wady, to niska trwałość oraz niezbyt duże walory ozdobne.