Źródła prądu stałego
Źródłami prądu stałego są wszelkiego rodzaju prostowniki, akumulatory czy też baterie elektryczne. Ich zadaniem jest dostarczanie energi i prądu niezbędnego do przeprowadzenia procesów elektrochemicznych towarzyszących przepływowi prądu między elektrodami umieszczonymi w kąpieli galwanicznej
Wanny galwaniczne
Wanny galwaniczne są to pojemniki wykonane z materiałów dostosowanych do składów kąpieli galwanicznej i są nimi np. ołów walcowany, guma, polichlorek winylu, ceramika czy emalia. W nich, to właśnie zachodzi zasadniczy proces galwanizacji metali w formie kąpieli. Wymiary wanien powinny być tak dobrane, by odległość między wyrobem, a dnem wynosiła nie więcej niż 5 do 10 cm. Grubość warstwy elektrolitu nad przedmiotem najlepiej, gdy ma mniej niż 5 cm. Odległość lustra elektrolitu od górnej krawędzi wanny, zaleca się by była nie mniejsza niż 10 cm.
Wybrane procesy w galwanostegii takie, jak złocenie czy chromowanie wymagają podgrzania kąpieli galwanicznej. Jako ogrzewanie wanny można wykorzystać elektryczne elementy grzewcze, odseparowane od elektrolitu osłonami wykonanym ze stali dla kąpieli zasadowych i z fajansu bądź porcelany dla kąpieli kwaśnych. Umieszcza się je w dnie wanny lub zawiesza bezpośrednio w elektrolicie. Stosuje się także ogrzewanie parowe. Ciepło rozprowadzane jest wówczas rurami lub wężownicami w dnie wanny, wykonanymi ze stali dla kąpieli zasadowych, albo z ołowiu dla kąpieli kwaśnych. Wykorzystuje się również ogrzewanie gorącą wodą. Wtedy to wanny mają podwójne ścianki (tzw. wanny z płaszczem wodnym), przez które przepływa gorąca woda. Zaletą tej metody jest swobodna regulacja temperatury, mniejsza częstotliwość oczyszczania układa grzewczego, a wadą możliwość podgrzania elektrolitu do 80oC.
Wszystkie procesy galwanotechniczne wymagają utrzymania takiego samego stężenia elektrolitu w całej objętości. Jednakże w trakcie powlekania, wokół przedmiotu obrabianego stężenie elektrolitu maleje, tym mocniej im dłużej trwa zabieg. Przeciwdziała się temu stosując w procesie złocenia i srebrzenia wyrobów o niewielkich gabarytach, ręczne mieszanie elektrolitu. W innych sytuacjach wykorzystuje się sposoby takie jak wymienione poniżej.
- Mieszanie przez przedmuchiwanie sprężonym powietrzem za pomocą rur z otworami ułożonymi na dnie wanny.
- Mieszanie katodą, gdzie katoda tj. powlekany wyrób przymocowany jest do pręta napędzanego silnikiem elektrycznym. Wykonuje on ruchy góra dół, pozostając cały czas zanurzony w elektrolicie.
- Mieszanie za pomocą mechanicznych mieszadeł.
- Mieszanie automatycznymi bądź półautomatycznym urządzeniami. Katoda tj. powlekany przedmiot przemieszcza się z szybkością od 0,2 do 2,5 m/min., wzdłuż wanny w pobliżu kilku anod. Przedmiot powlekany, zwraca się do anod kolejno różnymi częściami. Ułatwia to wytworzenie równomiernej powłoki i równoczesną obróbkę kilku wyrobów.
