Nie używa się także powłok miedzianych do ochrony antykorozyjnej przedmiotów stalowych, zwłaszcza tych użytkowanych warunkach trudnych. Uszkodzenie miedzianej warstwy ochronnej powoduje wówczas przyspieszenie zjawiska korozji. Miedziowanie stosuje się zazwyczaj jako podkład wielowarstwowych powłok dekoracyjnych srebrnych, złotych, chromowych, niklowych. Wzmacniają one wtedy połączenie powłoki dekoracyjnej z podłożem. Do miedziowania wykorzystuje się kąpiele cyjankowe oraz kwaśne siarczanowe.
Miedziowanie
Proces miedziowania wykonuje się w celach ozdobnych oraz antykorozyjnych. Ze względu na to, iż miedź w powietrzu utlenianie się i traci swą barwę oraz połysk, a pod wpływem związków siarki czernieje i ciemnieje, natomiast na wskutek działania węglanów, a także związków chloru zielenieje, powłoki miedziane nie są w praktyce zbyt często wykorzystywana.
Miedziowanie w elektrolicie cyjankowym
Najważniejsze cechy miedziowania w elektrolicie cyjankowym przedstawiono w załączonej poniżej tabeli. Często używany i niezbyt skomplikowany, a także uniwersalny elektrolit cyjankowy to mieszanina 106 g cyjanku miedziowego, 90 g cyjanku potasowego oraz 50 do 80 g węglanu wapnia na 1 litr wody. Rekomendowane napięcie wynosi od 2,5 do 6 V, gęstość prądu przy miedziowani cynku od 0,7 do 0,8 A/dm2 i przy miedziowaniu stali od 1 do 1,5 A/dm2. Temperatura elektrolitu wynosi od 25 do 45oC.
Skład przykładowych kąpieli do miedziowania przedstawiony jest w poniższej tabeli.
Tempo procesu miedziowania w kąpielach cyjankowych jest bardzo małe i dlatego korzysta się z niego do nakładania bardzo cienkich warstw o grubości rzędu od 5 do 10 µm. Większe grubości powłok uzyskuje się przez dalsze miedziowanie w kąpielach kwaśnych siarczanowych. Anodą powinna być czysta – elektrolityczna miedź o grubości od 3 do 10 mm, wyżarzona i wytrawiona w kwasie azotowym. Mocuje się ją nieruchomo w odległości co najmniej 100 mm od katody, czyli miedziowanego wyrobu. Powierzchnia anody powinna być większa, a co najmniej równa powierzchni katody.
Proces miedziowania przy dobrze dobranym składzie elektrolitu inicjowany jest po czasie od 0,5 do 1 minuty od zanurzenia katody i trwa od 15 do 30 minut. Każdorazowo po 10 minutach wyrób należy usunąć z kąpieli, szczotkować, przemyć i znowu zanurzyć w kąpieli. Zanim pierwszy raz wyrób zostanie zanurzony w kąpieli należy go odtłuścić. Mimo tego, że można by, prowadzić miedziowanie bez tego zabiegu, gdyż cyjanek potasowy posiada zdolność rozkładania tłuszczu. Powodowane to jest szybką utratę właściwości kąpieli. Efektem poprawnie przeprowadzonego procesu powlekania jest gładka, gęsta, różowa warstewka miedziana i ledwo zauważalne powolne wydzielanie się gazu na katodzie.
Kolejna z tabel zawiera wyszczególnienie typowych problemów spotykanych w trakcie miedziowania w kąpielach cyjankowych.
Końcowym etapem miedziowania jest staranne przemycie wyrobu w wodzie. Nawet drobne krople elektrolitu pozostawione w zagłębieniach miedzianej warstwy przyczyniają się do powstawania ciężko usuwalnych skaz.
Miedziowanie w kwaśnych elektrolitach siarczanowych
Główne cechy zabiegu miedziowania w kwaśnych elektrolitach siarczanowych przedstawione zostały w tabeli załączonej poniżej.
Skład siarczanowego elektrolitu kwaśnego stosowanego do miedziowania w większości przypadków to; 200 g siarczanu miedziowego i 30 g kwasu siarkowego stężonego, rozpuszczonych w 1 litrze wody destylowanej. Temperatura kąpieli, gdy elektrolit jest niemieszany równa jest pokojowej, a w przypadku jej mieszania wynosi od 30 do 40oC. Gęstość prądu dla kąpieli niemieszanej wynosi od 1 do 2 A/dm2, a dla mieszanej od 3 do 5 A/dm2. Podczas procesu miedziowania w kwaśnych elektrolitach siarczanowych możliwe jest napotkanie problemów z który te najczęstsze zawarto w poniższej tabeli. 23-8Sucha sól cyjanku miedziowego nie rozpuszcza się w elektrolicie.
