Zasadniczym materiałem wykorzystywanym w tej metodzie są cienkie druciki. Skręca się je ze sobą na podobieństwo nici sznurka i następnie rozklepuje na delikatny płaskownik. Uzyskując w ten sposób charakterystyczne zdobienie ząbkowanymi brzegami i liniami, będącymi śladami po zwinięciu drucików.
Tak przygotowane druciki układane są we wzory i lutowane lub przyklejane do podłoża.
Początki stosowania tej techniki wywodzą się z okresu Mezopotamii, Syrii oraz Azji Środkowej. W najstarszych wyrobach dominującym elementem ozdobnym była granulacja. Filigran był szczególnie lubiany przez Etrusków. W czasie Średniowiecza popadł w zapomnienie, a swój renesans przeżył pod koniec XIX wieku w okresie Secesji.
