Proces wykonywania rozpoczyna się od wykonania filigranu ażurowego i następnie wypełnieniu pustych przestrzeni odseparowanych filigranowymi tasiemkami, wilgotna gęstwą emalierską. Dalej przedmiot wypal się, a emalia stapia się i po wystygnięciu zmienia się w szkło. Daje to efekt wstawienia szkła w metalowe ramki, które widziane pod światło są nad wyraz efektowne.
Emalie przezroczyste o czystych barwach, dają złudzenie drogocennych kamieni takich jak ametysty, rubiny czy szafiry.
Formy i wymiary ażurowych półwyrobów mogą być dowolne. Jednakże puste obszary do wypełniania emalią w zasadzie muszą mieć formę nieregularną o powierzchni do 25 mm2. Okrągłe otwory powinny mieć średnicę do 5 mm, a ażurowe przegródki taką sama grubość.
W trakcie pracy należy zachować szczególną czystość, a z przezroczystych rozdrobnionych emalii, oddzielić składniki pyliste będące powodem zmętnienia emalii.
Emalie nakłada się ręcznie wypełniając rysunek stopniowo, używając do tego metalowej szpachelki, metodą spływającej kropli. Naddatek wody osusza się bawełnianym tamponem.
Kolejnym etapem jest trwałe unieruchomienie całego wyrobu na specjalnej podstawce ze stopu niklowo chromowego, bądź ze stali nierdzewnej i delikatne przemieszczenie do pieca muflowego. Wypalanie przygotowawcze, czyli spiekanie emalii przeprowadza się w temperaturze od 640 do 680oC. Proces ten powinien trwale i mocno związać emalię z ażurowymi przegródkami. Jeżeli półwyrób jest z tombaku lub miedzi, trzeba za pomocą szczotki kapronowej oczyścić go z tlenków. Dalej ponownie nakłada się emalię, uważając na to by wypełniła ona otwory równo, bądź trochę wyżej z górnym poziomem przegródek i znów wypala w temperaturze od 700 do 740oC. Wówczas emalia powinna poddać się przetopieniu, tworząc płaską połyskującą powierzchnię.
Można także ażurowy półwyrób ułożyć na miedzianej folii lub płytce z miki, będących jakby „plecami” chroniącymi przed wypadaniem nakładanej gęstwy emalierskiej oraz wypływaniem topiącej się emalii. Folię i mikę łatwo można oddzielić od wypalonego wyrobu.
