Ruch obrotowy nazywamy ruchem roboczym, a ruch zagłębiający – posuwem.
Gdy powiększamy średnicę otworu już wykonanego to mówimy o powiercaniu. Pogłębianiem nazywamy zabieg polegający na częściowym zwiększeniu średnicy wykonanego otworu w celu np. wykonania jego stopniowania.
Dużą dokładność wymiarów wierconego otworu uzyskuje się przez rozwiercanie dzielone na zgrubne i wykończeniowe, wykonywane nie wiertłem, a rozwiertakiem. Możemy także wyróżnić operacje nawiercania polegającą na wykonaniu pełnego otworu ułatwiającego wejście wiertła w materiał podczas wiercenia.
Przed przystąpienie do wiercenia należy każdorazowo przeprowadzić trasowanie osi otworu, a miejsce wiercenia zaznaczyć wykonując wgłębienie, punktakiem ślusarskim.
Otwory o średnicy do 3 mm wykonuje się wiertarką ręczną, a wiertarkami ręcznymi z przekładniami zębatymi otwory o średnicy do 8 mm. Dużym ułatwienie w wierceniu otworów jest korzystanie z wiertarek elektrycznych ręcznych bądź stacjonarnych umożliwiających wiercenie otworów o dowolnych średnicach.
Początkowy ruch wiertła w głąb materiału należy wykonywać jak najwolniej i po zagłębieniu się w materiał przyśpieszyć go, by ponownie zwolnić przed końcem wiercenia otworu, zapobiega to wygięciu końcowej warstwy materiału i w efekcie złamaniu wiertła. Długość wiertła powinna być jak najmniejsza, co ogranicza prawdopodobieństwo jego wygięcia w czasie pracy. Głębokość wykonywanego otworu powinna zawierać się w przedziale od 6 do 8 średnic wiertła.
Wiercąc trzeba pamiętać o tzw. „rozbiciu” otworów, czyli o zjawisku zmiany wymiarów otworu występującym nawet, gdy wiertło jest bardzo dobrze zaostrzone. Przy czym im miększy materiał i im większa prędkość wiercenia tym większy wymiar otworu przy tej samej średnicy wykorzystywanego wiertła. Redukcje wielkości rozbicia można osiągnąć wiercąc wpierw otwór o 1 do 3 mm mniejszy i późniejsze jego powiercenie do pożądanej średnicy. Przybliżone wartości rozbicia zależne od średnicy wiertła zawiera tabelka wielkość rozbicia otworu.
Otwory o średnicy powyżej 20 mm każdorazowo wiercone są w dwóch przejściach tj. najpierw wiertłem o mniejszej średnicy i dopiero potem o zakładanej wielkości.
Wiercenie bardzo głębokich otworów wykonuje się wiercąc otwór o zakładanej średnicy, aż do momentu zagłębienia się części roboczej wiertła w materiale. Wówczas wiertłem o mniejszej średnicy przewierca się materiał na wskroś i następnie wiertłem o żądanej średnicy powierca dalszą część otworu. Głębokich otworów nie powinno wiercić się z dwóch stron.
Cienkie blachy wiercone są wiertłami piórowymi lub specjalnymi przebijakami. Zwykłe wiertła mogą zaczepiać krawędzią tnącą o materiał przerywając blachę.
Rozwiercanie wcześniej przygotowanych otworów zwiększa precyzję usytuowania osi, wymiarów oraz cylindryczność otworu. Wykonywane jest za pomocą rozwiertaka lub rozwiertaka wykańczaka. Rozwiertak w trakcie rozwiercania ręcznego trzeba poruszać wyłącznie w jedną stronę ciągłym i płynnym ruchem. Głębokie otwory obrabia się obracając rozwiertak powoli, wyjmując go okresowo z otworu w celu oczyszczenia z wiórów oraz naniesienia smaru, którym dla miedzi, mosiądzu i duraluminium jest emulsja mydlana, dla stali olej maszynowy. Żeliwa i brązy nie wymagają smarowania.
Wejścia otworów przewidziane pod główki śrub itp. nawierca się pogłębiaczem stożkowym.
