www.srebrnykruk.pl






Abc złotniczo-jubilerskie

strzalka do tyłu strzalka do góry
O stronie

Skąd nazwa

Bo lubię kruki, lubię także srebro.


Czemu srebro?


Srebro lubię za jego barwę – czystą białą, miłą dla oka, łatwość poddawania się obróbce, wspaniały metaliczny połysk oraz cenę, która nie zwala od razu z nóg (w końcu jest to metal szlachetny). Więcej wiadomości o obróbce srebra i innych metali szlachetnych, a także wykorzystaniu ich w sztuce złotniczej, będzie można tu jeszcze sporo przeczytać. Teraz jednak może dodam parę zdań o innych cechach srebra.

O tuż srebru od dawien dawna przypisywano niezwykłe właściwości zdrowotne ma, bowiem ono mieć moc i siłę uzdrawiania.

Za eliksir sporządzany z niego uważano zwykłą wodę z zatopionym srebrem, czyli „srebrną wodę”. Obecnie odkryto, iż te poglądy nie do końca były błędne, albowiem srebro ma cechy bakteriobójcze oraz dezynfekujące. Ma także mieć korzystne działanie na organizm, kojąc gniew oraz tłumiąc troski, co zapobiega przedwczesnemu starzeniu. Przykładem korzystnego działania srebra są kwiaty w srebrnych wazonach, utrzymujące świeżość o wiele dłużnej od tych, stojących w wazonach wykonanych z innych materiałów.

Istnieje też dość powszechna opinia o srebrze, jako skutecznym zabezpieczeniu przed działaniem sił nieczystych.

Kule, ostrza czy krzyże wykonane z tego metalu, mają być śmiertelnym zagrożenie dla różnej maści potworów, w tym wilkołaków i wampirów. W niektórych muzeach eksponuje się XIX wieczne zestawy dla „zabójców wampirów”, zawierające poza święcona wodą, krzyżem, osikowym kołkiem, czosnkiem, pistoletem także srebrne sztylety i kule.

Można się zastanowić nad źródłem tej legendy. Jej przyczyną najprawdopodobniej jest nikiel, dość często występujący w stopach srebra. Czyste srebro zazwyczaj nie powoduje żadnych alergii, ale tego samego niemożna powiedzieć o niklu, na który uczulonych jest wiele osób.

A ponieważ strona i blog omawiać będą wiedzę z zakresu metaloznawstwa, stosowanej w złotnictwie „chemii”, prawa probierczego, a  rzede wszystkim znanych od setek lat, technik złotniczych takich jak; sztancowanie, grawerowanie, niello, emalierstwo, odlewnictwo artystyczne, grawerstwo, inkrustacja, itp. oraz tych technik, które stały się w europie szeroko popularne od niedawna tj. mokume-gane i keum-boo (pierwsza pochodzi z Japonii, druga z Korei) oraz metal-clay (powstał w Japonii w drugiej połowie XX w), to teraz czas na przedstawienie garści informacji o krukach.


Skąd kruki?


Bo to mądre, piękne ptaki.

Kruki są największymi ptakami spośród krukowatych, przewyższają pozostałych członków tej rodziny (wrony i gawrony) wielkością oraz masą. Gdy lecą wyróżniają się dużą, smukłą głową i pokaźnym dziobem oraz długim ogonem. Rozpiętość ich skrzydeł wynosi od 100 do 150 cm, długość ciała 58 do 78 cm, a masa ciała to od ponad pół do 2 kg. Żyją od 10 do 15 lat.

Badania naukowe przeprowadzone w Nowej Zelandii wykazały, iż kruki potrafią wiązać ze sobą nabyte wcześniej umiejętności w celu znalezieniu sposobu pokonania nienapotykanych dotychczas trudności. Mają wśród ptaków najlepiej funkcjonujące części mózgu odpowiedzialne za łączenie faktów oraz abstrakcyjne myślenie. Rzekomo te z południowych i wschodnich regionów Afryki zaliczają się do najinteligentniejszych ziemskich zwierząt. Są zdolne do łączenia się w stałe pary na całe życie. Potrafią doskonale imitować usłyszane dźwięki w tym także ludzką mowę.

W  mitach czarny kruk był symbolem inteligencji, był też ptakiem wróżebnym i wieszczącym, oraz ptakiem słońca i świtu, oznajmiającym krakaniem wstający dzień. To ptak magiczny, inteligentny, potrafiący także przemawiać ludzkim głosem. To ptak, o którym powstały niezliczone opowieści, legendy i bajki. Praktycznie wszystkie kultury i ludy traktowały kruka, jako symbol tajemnic przyszłości i przepowiedni.

Kultury europejskie zwłaszcza te z okresu średniowiecza, kojarzyły go najczęściej z wojnami oraz epidemiami chorób, czyli głównie ze śmiercią towarzyszącą tym zdarzeniom. Chrześcijaństwo uczyniło z niego symbol pogan i ateistów, nadając mu negatywny wydźwięk. Znane jest jednakże powiedzenie „kruk krukowi oka nie wykole”, które rozumiane jest, że swój swego nie skrzywdzi.

W mitologii afrykańskiej jest przewodnikiem i uprzedza przed zagrożeniami. W Babilonii imieniem kruka nazwano jedną z najistotniejszy konstelacji gwiezdnych, a przedstawienie jego sylwetki nierzadko spotykane było na kamieniach granicznych. Grecy mimo czarnego koloru kruka uważali go za ptaka słonecznego. W mitach Indian amerykańskich dość często występuje w zdarzeniach powiązanych ze wskrzeszeniem (jego postać w tym kontekście spotykana jest także w greckich opowieściach), jest także obdarzany ogromnym szacunkiem, jako stwórca i  brońca świata. Kruk jest także główną postacią i symbolem mądrości w mitologii Inuitów (Eskimosów). Pod postacią kruka krążącego nad polem bitwy w czasie wojen, występuje celtycka bogini magii, podziemia, wojny i zniszczenia, znana pod trzema imionami; Morrigan, Nemen i Macha. Z mitologii nordyckiej znane są kruki Odyna o imionach Huginn (Hugin) – Myśl i Muninn (Munin) – Pamięć. W śród Słowian opowiadano, iż wele, czyli dusze zmarłych, w okresie jesieni i zimy, przez kruki przeprowadzane były z Wyraju – zaświatów, na ziemię gdzie ponownie się rodziły. W Chinach trójnożny kruk (lub wrona) symbolizowały władzę cesarską oraz miłość rodzinną. W Japonii kruk szczególnie czerwony jest symbolem posłańca bogów oraz słońca.

Wizerunek kruka wykorzystywany jest także w heraldyce polskiej szlachty. Przykładem tego jest Ślepowron, herb szlachecki z okresu panowania Piastów oraz jego odmiany.

Herby szlachty polskiej
Ilustracja. Herby szlachty polskiej; A. Ślepowron; B. Czarnowron; C. Korwin; D. Kurowski; E. Materna; F. Rosyniec; G.Sandrecki.

I jeszcze coś o białych krukach, które istnieją w naturze, ale są spotykane w niej niezmiernie rzadko. Cecha te uczyniła je wzorcem unikatowości, rzadkości, czy też osobliwości. Jest to coś, co szukane może być przez całe życie, a gdy zostanie już znalezione, to otacza się wielką estymą. Mogą to być książki, publikacje bądź inne przedmioty, cechujące się niezwykłą rzadkością występowania.


Skąd nazwa - www.srebrnykruk.pl