Jego barwa sytuuje go pomiędzy srebrem, a platyną, jest ciemniejsza od srebra i jaśniejsza od platyny.
Rozpuszcza się w kwasie azotowym i wodzie królewskiej, nie reaguje z wodą i powietrzem. Jest metalem łatwo poddającym się obróbce przez kucie i walcowanie można z niego wyciągać druty o bardzo małych średnicach. Nie reaguje tak jak srebro (nie ciemnieje) z siarkowodorem zawartym w zanieczyszczonym powietrzu. Bardzo dobrze absorbuje gazowy wodór, w stosunku objętościowym 850 części wodoru na jedną część palladu. W naturze występuje niezmiernie rzadko w stanie czystym a najczęściej, jako domieszka w rodzimych stopach platyny, złota i innych metali. Odkryto go w 1804 roku.
Wykorzystywany jest do produkcji biżuterii zazwyczaj w stopach ze srebrem lub niklem oraz w stopach ze złotem odbarwiając je i tworząc jeden z rodzajów złota białego. Dodaje się go do platyny dla zwiększenia jej wytrzymałości i twardości oraz w celu rozjaśnienia barwy, a także ożywienia połysku. Jest również dodatkiem do białego złota, przy czym już 17 % palladu w stopie złota skutkuje jego całkowitym odbarwieniem. Stop palladu ze srebrem ma barwę białą, a stop zawierający ponad 17 % palladu jest niewrażliwy na działanie czynników atmosferycznych i nie czarnieje w kontakcie z siarkowodorem.
