Kobalt nazwa łacińska cobaltum, symbol chemiczny Co, temperatura topnienia 1495oC, temperatura wrzenia 2927oC, gęstość 8,9 g/cm3.
Metal o srebrzystobiałej barwie z różowym połyskiem, ciągliwy i kowalny. Odporny na działanie kwasów siarkowego oraz solnego, rozpuszcza się w kwasie azotowym i wodzie królewskiej.
Zdjęcie. Kobalt.
Odkryty w 1735 roku. Występuje w przyrodzie pod postacią minerałów smaltyn i kobaltyn.
Stosowany jest, jako dodatek stopowy szybkotnących stali narzędziowych. W rzemiośle artystycznym wykorzystywano go jako błękit kobaltowy (pigment barwnych szkliw emalierskich, emalii, szkła, porcelany, fajansu) tj. mieszankę tlenków kobaltu2-15 wyprażoną z ługiem potasowym i krzemionką (piaskiem kwarcowym). Ostatnia zaczęto go także używać wraz ze srebrem, jako galwaniczne pokrycie wyrobów jubilerskich. Pokrycia srebro – kobalt charakteryzują się znacznie wyższą trwałością niż wykonane z czystego srebra.
Zdjęcie. Smaltyn.
Barwa cynowobiała, czarna, szara, stalowa o połysku metalicznym, nieprzezroczysty.
Występuje w Kanadzie, Niemczech, Włoszech, Maroku, Zimbabwe, Demokratycznej Republice Konga, Norwegii, Hiszpanii.
W Polsce znaleziono w Górach Izerskich Górach Złotych i w okolicach Lublina.
Jest drugorzędną rudą kobaltu.
Budzi zainteresowanie w śród kolekcjonerów.
Zdjęcie. Kobaltyn.
Barwa srebrzystobiała z czerwonawym odcieniem, lub stalowoszara, często z czerwonawym nalotem o połysku metalicznym, nieprzezroczysty.
Występuje w Niemczech, USA, Rosji, Brazylii, Australii.
W Polsce znaleziony w złożach arsenu w Złotym Stoku w łupkach niklowych koło Świeradowa Zdroju w żyle barytowej w Boguszowie.
Jest ważnym źródłem kobaltu zawiera go do 35%.
Jest poszukiwanym kamieniem kolekcjonerskim.
2-15Nazwa historyczna mieszaniny tlenków kobaltu to „zafera”.
