Metal kruchy o srebrzystej barwie z czerwonym lub różowym odcieniem. Jedną z jego cech rzadko spotykanych w innych substancjach jest inwersja rozszerzalności termicznej tj. wraz ze spadkiem temperatury zmniejsza się jego gęstość. Nie reaguje z tlenem i wodą w normalnych warunkach, roztwarza się w stężonym kwasie azotowym i siarkowym oraz wodzie królewskiej. W stanie stałym gęstość bizmutu jest mniejsza niż w stanie ciekłym. Używany głównie, jako składnik stopów niskotopliwych z których najbardziej znany jest stop Wooda składający się z 12,5 % cyny, 12,5 % kadmu, 50 % bizmutu i 25 % ołowiu.
W przyrodzie znajdywany jest w formie rud: bizmutynitu, bizmutytu i ochry bizmutowej, które są zazwyczaj zanieczyszczeniem rud ołowiu i miedzi. w postaci rodzimej spotykany sporadycznie.
Stopy bizmutu cechują się dobrą lejnością i bardzo małym skurczem odlewniczym, doskonale poddają się procesowi mosiądzowania, srebrzenia czy też złocenia metodami galwanicznymi lub „złotem mozaikowym”, są także kruche i łatwo topliwe. Tlenek bizmutu używany jest do wytwarzania emalii na żeliwie.
Bizmut zwiększa kruchość mosiądzów i brązów oraz złota, za to znacznie podnosi twardość miękkich metali takich jak ołów czy cyna. Znano go od czasów starożytnych, ale aż do XVIII wieku mylono go z ołowiem.
