Antymon nazwa łacińska stibium, symbol chemiczny Sb, temperatura topnienia 631oC, temperatura wrzenia 1587oC, gęstość 6,7 g/cm3.
Barwa błyszcząca, srebrzystobiała o jasnym krystalicznym przełomie. Antymon jest niezwykle kruchym metalem łatwo zmieniającym się w proszek, jego rudami są antymonit i ulmanit. Rozpuszcza się w stężonym kwasie solnym i azotowym.
Zdjęcie. Antymon.
Występuję w czterech odmianach alotropowych2-9; żółtej, czarnej, wybuchowej i omawianej srebrzystobiałej metalicznej.
Znany jest już od starożytności w stanie wolnym odkryto go około roku 1450. Znalazł zastosowanie w produkcji czajników dzbanków do kawy i tym podobnych wyrobów, jako tzw. „brytyjski metal” będący stopem o składzie dziewięć części cyny i jedna część antymonu. Metaliczny antymon pod postacią drobnego czarnego proszku nazywanego „czernią żelazną” używany był, jako farba do malowania gipsowych figur, odlewów cynkowych i wyrobów papier-mache. Chlorek antymonu pod starą nazwą masła antymonowego wykorzystywano w procesie oksydacji wyrobów ze stali, mosiądzu i brązu.
Zdjęcie nr 2-13. Antymonit.
Barwa ołowianoszara do czarnej nierzadko z iryzującą powłoką o połysku metalicznym, matowym, nieprzezroczysty.
Występuje w Niemczech, Słowacji, Austrii, Francji, Ukrainie, Chinach, Japonia, USA, Boliwii.
W Polsce spotykany na Dolnym Śląsku, Złotym Stoku, Radzimowicach, Bystrzycy Górnej, Miedziance i Ciechanowicach.
Jest głównym źródłem pozyskiwania antymonu.
Jest ceniony przez kolekcjonerów, najokazalsze okazy dochodzą nawet do 50 – 60 cm długości.
Zdjęcie. Ulmanit.
Barwa srebrzystobiała do stalowoszarej rzadko z wielobarwnym nalotem o połysku metalicznym, nieprzezroczysty.
Występuje w Niemczech, Austrii, Włoszech, USA.
Jest minerałem rzadko występującym ma wyłącznie znaczenie kolekcjonerskie.
2-9Alotropia to zjawisko istnienia różnorakich rodzajów tego samego pierwiastka o takim samym stanie skupienia, ale o innych właściwościach fizycznych i chemicznych.
