Cechami rozróżniającymi te dwa kamienie są;
- Jadeit to krzemian sodu i glinu zaliczany do grupy piroksenów, a nefryt należy do grupy amfiboli i jest krzemianem wapnia oraz magnezu.
- Jadeit pod wpływem płomienia palnika gazowego topi się, przybierając przezroczystą kulistą postać i wówczas w tej formie rozpuszcza się w kwasie solnym, a nefryt choć także topi się, ale nadal nie rozpuszcza się w kwasach.
- Jadeit ma większą gęstością (jest twardszy) od nefrytu.
- Jadeit w przyrodzie jest zdecydowanie rzadziej spotykanym minerałem, co też ma wpływ na jego większą wartość, niż bardziej pospolity nefryt.
Nazwa żad pochodzi z określenia w języku hiszpańskim "piedra de ijada”" (jego użycie odnotowano po raz pierwszy w 1565 r.), czyli kamień lędźwiowy, które to ma związek z wiarą, iż minerał ten miał być skutecznym w zapobieganiu oraz leczeniu schorzeń nerek. Określenie żad, nieprawidłowo stosowane jest do licznej grupy innych minerałów przypominających zewnętrznie jadeit bądź nefryt. Przykładami takich nazw są żad alaska oraz pektolitowy żad minerały znane m.in. z Alaski w USA. W handlu, jako żad indyjski znane są kamienie będące w naturze połączeniem jadeitu i nefrytu, można także spotkać się też z określenia nowy żad i żad koreański.
W okresie prehistorycznym kamienie z grupy żadu z uwagi na swą ogromną zwięzłość były poszukiwanym surowcem do produkcji broni i narzędzi. Współcześnie wykorzystuje się je do wytwarzania przedmiotów dekoracyjnych oraz po oszlifowaniu, jako kaboszon do naszyjników oraz innej biżuterii.
Pomylić je można m.in. z awenturynem, chryzoprazem, plazmą, prazem, serpentynem, czy szmaragdem. Znane są ich liczne imitacje wykonywane ze szkła i tworzyw sztucznych oraz klejone i barwione tryplety. W handlu duża liczba zielonych kamieni jest mylnie oferowana jako żad.
