Występuje podobnie jak jadeit w barwie zielonej lub każdej innej i im ma większą zawartość żelaza, a mniejszą magnezu, tym odcień jest ciemniejszy. Kolor biały powstaje w wyniku całkowitego wypłukania żelaza, zaś za jasny do średnio zielonego odpowiedzialny jest chrom. Tonacja ciemnozielona do czarnej jest pochodną domieszek żelaza bądź licznych inkluzji np. grafitu, a barwa brunatna do czerwonawej jest wynikiem utleniani żelaza na wskutek wietrzenia skał. Najbardziej cenione są okazy o odcieniu zieleni. Jest nieprzezroczysty, pozbawiony łupliwości i fluorescencji, ma połysk szklisty, twardość od 6 do 6,5 w skali Mohsa, gęstość od 2,90 do 3,03 g/cm3. Za najbardziej poszukiwaną uważa się jego zieloną odmianę.
Nazwa nefryt wywodzona jest od greckiego słowa „nephros” oznaczającego nerkę i zgodnie z dawnymi poglądami, kamień ten miał mieć właściwości leczenia dolegliwości nerek.
Złoża nefrytu spotykane są w Nowej Zelandii, Australii, Brazylii, Birmie, Chinach, Kazachstanie, Kanadzie, Meksyku, Rosji, Tajwanie, USA, Zimbabwe. W Europie, aż do 1884 roku panowało przekonanie, iż jego złoża nie występują, ale właśnie wtedy to w Polsce znaleziono jego złoża na Górnym Śląsku w okolicy Jordanowa. Poza naszym krajem spotykany jest także we Włoszech, Niemczech, Szwajcarii i Finlandii.
Z nefrytu w czasach prehistorycznych wytwarzano prymitywne narzędzia i broń. Obecnie stosowany jest przede wszystkim do rzeźbienia oraz w jubilerstwie, wówczas to najczęściej jest obrabiany szlifem kaboszonowym, a poszukiwane są głównie kamienie o głębokiej zielonej barwie.
W handlu stosowane są określenia takie jak; żad indiański - mylna nazwa stosowana dla awenturynu, żad rosyjski - używana dla szpinakowo-zielonego nefrytu pochodzącego z rejonu jeziora Bajkał, a także żad z Wyoming w stosunku do nefrytu wydobywanego w Wyoming w USA, bądź dla żadu matrycowego i zielonego zrostu termolitu z albitem.
