Jest przeświecający do nieprzezroczystego, barwy błyszczącej, pomarańczowej lub czerwonobrązowej oraz o fluorescencji ciemno-czerwonobrązowej. Odmiana alkaliczna po oszlifowaniu cechuje się metaliczną błyszczącą powierzchnią z czerwonawymi lub żółtymi refleksami świetlnymi, będącymi efektem występowania malutkich łuseczkowatych drobin hematytu, lepidokrokitu, goethytu lub niekiedy muskowitu, serycytu, albo biotytu.
Odmiana sodowo-wapniowa z uwagi na średnią twardość wykorzystywana jest w budownictwie bądź rzeźbiarstwie, a alkaliczna w jubilerstwie i szlifowana jest wówczas zazwyczaj płasko lub wypukło w kaboszon.
Źródłosłów nazwy „kamień słoneczny” nie do końca jest znany. Według teorii duńskiego archeologa Thorkild Ramskou, ma ona związek z morskimi wyprawami wikingów. O tuż kamień słoneczny miał dawać wikingom możliwość przewidywanie pogody. Nazwa ta miała się rozpowszechnić w innych krajach dzięki właśnie wikingom. Potwierdzeniem tej hipotezy mogą być ustalenia zespołu naukowców francuskich. Wykorzystując opisy zawarte w sagach odtworzyli przyrząd nawigacyjny stosowany w czasach wikingów. Składał się on z drewnianego pojemnika z umieszczonym w środku kryształem szpatu, odmianą kalcytu (ale nie skalenia). Dzięki wykorzystaniu zjawiska podwójnego załamania się światła w krysztale, przyrząd ten umożliwiał określenie położenia słońca nawet w pochmurne dni.
Występuje w USA, Kanadzie, Indiach, Norwegii, Rosji i na Madagaskarze. W Polsce spotykany jest w Sudetach w okolicach Cieplic. Naśladować może szkło awenturowe zawierające drobne okruchy miedzi, pomylić go można ze sztucznym szkłem tzw. „piesakiem pustyni”.
