Poza bursztynem bałtyckim stanowiącym ponad 90% surowca wykorzystywanego w wytwórczości z żywic kopalnych, porównywalne z nim znaczenie ma bursztyn z Borneo. Jednakże ustępuje on znacznie bałtyckiemu pod względem wyglądu, gdyż połowa jego masy zawiera zanieczyszczenia organiczne, a jego barwa jest zazwyczaj ciemna. Jeszcze inne odmiany bursztynu wydobywane są w;
- Japonii - złoża jednak są niewielkie, a ich pozyskiwanie jest drogie i trudne, występuje w licznych barwnych odmianach od zielonkawej do prawie czarnej, jest w miarę łatwy w obróbce, cięty bądź polerowny pachnie podobnie do kamfory.
- Meksyku - jego wydobycie jest kosztowne i skomplikowane, ma ciemną barwę, a znaczna część uzyskiwanych okazów jest czerwona.
- Dominikanie – pozyskiwanie tej odmiany żywicy przysparza wielu problemów, najczęściej jest przezroczysty, ma jednak często znaczną liczbę inkluzji, trudno się go tnie i poleruje, wyróżnia się właściwościami fluorescencyjnymi.
- Sycylii – symetyt, cechujący się zazwyczaj zabarwieniem ciemno-czerwonym, a także niekiedy błękitnym, fluoryzuje w najrozmaitszych kolorach.
- Rumunii – rumenit, wyróżniający się drobnymi pęknięciami, przeźroczystą strukturą, brunatnoczerwoną barwą oraz jedwabistym połyskiem.
- Birmie – birmit, jest to żywica kredowa, bardzo stara, licząca około 100 mln lat, ma twardość od 2,5 do 3 w skali Mohsa, jest mocno spękany wewnętrznie, kolory od ciemnobrązowego do czerwonego.
- Kanadzie – cedaryt, nie przydatny w zasadzie do obróbki, jego bryłki osiągają niewielkie rozmiary, ale w niektórych rejonach obfituje w inkluzje organiczne, co powodują duże zainteresowanie nim pośród entomologów i kolekcjonerów.
Poza wymienionymi krajami, depozyty bursztynu spotykane są także w Chinach, Tajlandii, Wietnamie, USA (Alaska, Kalifornia), Węgrzech, Francji, Czechach (Morawy), Libanie oraz Wenezueli. Obecnie znanych jest ponad 200 złóż bursztynu (praktycznie ciągle znajdowane są nowe miejsca ich występowania) rozmieszczonych na wszystkich ziemskich kontynentach poza Antarktydą.
